In 2009 liep ik voor het eerst naar binnen bij Westerkoog Sport. Het voelde direct al als thuiskomen.
Veel mensen hebben sindsdien de revue gepasseerd. Een handje vol is er vandaag de dag nog steeds. Marc en Rick waren kleine mannetjes, maar daar heb ik het vorige week al gedeeltelijk over geschreven.
Nu jaren later voel ik het nog steeds wanneer ik binnenloop, dat gevoel van thuiskomen. Er zijn plekken op deze wereld waarvan je instinctief voelt dat je er hoort te zijn. Je moet soms diep gaan en ja het gaat er hier soms hard er aan toe, ja er valt wel een druppel bloed, ja soms staan mensen buiten naar adem te happen. Maar dat gebeurt bij mij thuis ook. Is dat erg? Nee. Omdat er altijd respect is. Respect voor de mensen waarmee je traint. Vanaf het eerste getik op de grond van het touwtje springen tot de laatste USH van het afgroeten is er respect. Toon je geen respect, dan heb je hier weinig te zoeken.
Wellicht klinkt het gek dat deze plek in een heel klein stukje van een gebouw in Westerkoog huisvest. Wat mij betreft niet. Thuiskomen is een gevoel. Het kan dus overal zijn. In dit geval een klein stukje gebouw in Westerkoog.
En ik schrijf klein en dat is op geen enkele manier denigrerend bedoeld. Want het is niet groot, echter, wel groots in wat het voor je kan betekenen. Vanaf het moment dat je blote voet de tamami raakt weet je dat hier bent met een doel. Dat voel je diep van binnen. Vanaf het moment dat het leer van je bokshandschoen met toepasselijk dof geluid van de klap het leren oppervlakte van de bokszak laat kraken, voel je dat je hier bent voor jezelf. Wanneer de Sensei roept, schreeuwt en brult weet je dat het voor jou is. Je wordt hier niet uitgescholden of gekleineerd. Wanneer de Sensei roept, hij roept vaak genoeg, en ik citeer: ‘ga dieper dan het diepste punt van je bodemloze hart’. Getuigt dat niet alleen van groot motiverend vermogen, maar ook nog eens van humor is. Je weet dat het ernst is en toch kan je heel even een laten lachen. Je wordt gemotiveerd. Dat is een heel groot verschil.
Er zijn weinig plekken die ik ken waar het zo druk kan zijn, de Dojo vol met mensen staat en waar je toch volledig voor jezelf traint. Je bent natuurlijk nooit alleen aan het trainen. Je traint samen, dat klopt, maar je doet het voor jezelf. Jij wil sterker worden, gezonder, een betere versie van wie je bent. En de Sensei weet hoe hij dat moet doen. Hij haalt het beste uit je. Diep, diep van binnen.
De Sensei verdient respect, dat sowieso. Je zou kunnen zeggen dat onze Sensei het respect afdwingt, dat is in zekere zin ook wel zo, maar ik zie toch eerder een soort van aangeboren energie dat je respect noemt. Het is een stukje natuurlijke kracht waar je van weet dat het goed zit. Je bent in goede handen en je weet dat je er beter uit de sportschool komt dan dat je erin ging.
Respect voor elkaar, daar draait het om.
Gisteren vroeg een dame mij na de bokszaktraining of ik hier al lang trainde. Ik gok dat ze mij als een malle op de bokszak tekeer had zien gaan. Bij het laatste rondje hoeken op de bokszak liet ik de machine in mij even helemaal los. Als een robot in overdrive gaf ik de bokszak van jetje. Waarschijnlijk heb ik daarbij de indruk gewekt dat ik al wat langer trainde dan de gemiddelde bezoeker.
Trots vertel ik haar dat ik hier al ruim acht jaar kom. IK schrok er zelf even van. Al ruim acht jaar en er zijn mensen (Rick) die er al veel langer trainen. Ze had mij hier nog nooit gezien. Eerlijkheidshalve moest ik wel toegeven dat ik de laatste tijd zeer onregelmatig ben wezen trainen en de afgelopen weken soms gewoon niet. En dat ik sowieso de laatste tijd bijna nooit op woensdag ben geweest.
Heb ik hierbij het gevoel dat zij mij een overbodige vraag stelt? Een vraag die je niet mag stellen aan een senior lid zoals moi? Nee, dat heb ik niet. Zoals ik als schreef, vol trots vertel ik haar hoelang ik hier al train. Zij stelde mij een terechte vraag omdat zij mij hier nog nooit had gezien en ik geef een gewoon antwoord. Dat ik als een malle een bokszak een pak rammel geef, zet mij niet hoger op de ladder. Dat heet respect tonen voor elkaar.
Het is dus een speciaal stukje Westerkoog. Voor mij is het thuiskomen en voelt het als familie.
USH
< terug naar alle berichten
