‘We hebben oefening 1 en we hebben oefening 2.’ In de ogen van de sensei is dat tamelijk simpel; appeltje, eitje. ‘Om de beurt doen we eerst tien keer de één, dan tien keer de ander en daarna ga ik jullie verrassen. Dan roep ik; één of twee of nog een keer één.’ Zijn ogen verraden voorpret!
De zaterdagochtend heeft een grote groep mensen uit bed gelokt. Lekker trainen. Om te beginnen met zeven oefeningen van dertig seconden gevolgd door een minuutje rust en dan nog een rondje van zeven om alle spieren wakker te maken. Als ik bijna klaar ben blijkt het minuutje rust pas na twee rondjes in te gaan. ‘En door met die burpees. Niet kijken en denken: hé wat doen die anderen nou? Nee, direct beginnen.’ Goed, het wordt dus zo’n ochtend.
We zijn al lekker warm als we mogen instoten en aan oefening 1 beginnen. Stoot, stoot, hoek, knie. Op het sein van de sensei doen we ons best. Oefening twee luidt: linkerhoek, rechterhoek, rechterhoek, linkerhoek en een elleboog rechtdoor op de bokszak. Dus links, rechts,……rechts, links, hoe moeilijk is dat?
Nou ja, een beetje moeilijk. Kijk, dat al die prachtige lijven het naar verloop van tijd laten afweten daar valt met training wat aan te doen. Conditie is maakbaar, maar dat je hersenen niet doen wat je verlangd, dat is een tegenvaller.
‘Daar gaat ie: één, twee, twee, één, twee, twee, twee…..’ De sensei had gezegd dat het uitvoeren van deze training iets zegt over de kwaliteit van je hersenen. Lekker dan. Ik voel zijn ogen in mijn rug en zie die grote grijns voor me, want mijn armen, elleboog en knie doen maar wat. Ik ben het helemaal kwijt.
Oefening 3; drie keer jab, rechterstoot, linkerhoek, knie en spinning-back elbow. Het lijkt of de sensei de regie voert over een theatervoorstelling waarmee hij lachers op zijn hand probeert te krijgen, maar er zit wel degelijk een gedachte achter. In een gevecht is het niet handig zes keer dezelfde combinatie uit te voeren. Leer je hersenen wennen aan het maken van verschillende combinaties en leer te reageren op wat je tegenstander voor jou in petto heeft. Bij kickboksen komt meer intelligentie kijken dan weleens wordt gedacht.
Ondertussen probeer ik de Mindfuck in mijn hoofd te beteugelen door me te concentreren. Hé, hé, eindelijk begint het er een beetje op te lijken. Maar wat heerlijk om te eindigen met anderhalve minuut knieën. Handjes rond de bokszak en dansend de knietjes in het leer prikken. Zonder na te denken, gewoon gaan.
Arjen van Ginkel
< terug naar alle berichten
