Zondagmiddag krijg ik een appje van de sensei. ‘Morgenavond een onvergetelijke bootcamp. Als je tijd hebt…….’ Bijgevoegd een selfie met op de achtergrond de Watertoren van Assendelft. Wat kun je daar doen zonder lift en met tien verdiepingen? Met pijn in het hart laat ik weten dat ik al een afspraak heb. Helaas moet ik al die traptreden aan me voorbij laten gaan. Want ze gaan omhoog. Rennend, kikkerend, met iemand op de rug en ten slotte ook kruipend, dat kan niet anders. Het nieuwe jaar is twee weken oud en Westerkoog Sport jaagt je al de toren in.
Ik beland dus niet in hogere sferen, maar we gaan natuurlijk wel trainen. Vanwege een klein mankementje laat ik het kickboksen even links liggen en concentreer me op de bokszak. Woensdagavond pakken we eerst de benen. Squats en switch launch, links en rechts. Maar er zitten meer spieren in het onderstel dus vervolgen we in opdrukstand. Knie zijwaarts omhoog brengen en daar houden. Of een been achteruit omhoogsteken en veren maar. Wat een verlossing is het om op de bokszak de eerste klappen van het nieuwe jaar te mogen uitdelen. Als we zijn uitgeraasd heeft de sensei nog een kleine verrassing. ‘Ga liggen, we hebben de buikspieren nog niet gedaan.’
Omdat mijn maatjes ontbreken mag ik telkens met nieuwe mensen trainen. Zaterdagochtend vorm ik een koppeltje met iemand die mijn lengte heeft. We leggen de handen op elkaars schouders en maken eindeloos squats. Daarna mogen we liggen, inhaken en aantikken. Als we de bokshandschoenen aantrekken vraag ik nog eens hoe hij heet, want dat had ik niet goed verstaan. Nu wel. Serieus, ik sport met een prins uit een van de sprookjes van Duizend-en-een-nacht. Overigens slaat hij, voor een Walt Disneyfiguur, wel opvallend goed en hard. We trainen pittig en moedigen elkaar aan. Als uitsmijter laat de sensei ons op de bokszak slaan, een burpee maken en daarna een sit up. Het is zwaar en licht teleurstellend om te zien hoeveel trager je in een minuutje kunt worden.
Buiten vriest het en binnen staan wij na afloop te zweten in de kleedkamer. Een vriendelijke eersteling zit bij te komen. ‘Bij Big Gym beginnen ze ook weleens met squats maar dan zijn het er twintig en niet tweehonderdvijftig.’ ‘Ja, hier trainen we!’ reageren wij. Maar we stellen hem ook gerust; ‘Het went, als je volhoudt. Echt’
De sensei kondigt aan dat ze nog een keer naar de Watertoren gaan. ‘Dan kun je gewoon mee!’ En ik hoor mezelf als een mak schaap ‘ja zeggen’. Ach was ik ook maar een prins die een geest kon oproepen. ‘U wenst?’ En dan fluister ik: ‘Dat je me de trappen op te helpt.’ Maar ik ben geen prins, ik heb geen wit paard of een magisch zwaard, wij zullen onszelf wel weer naar boven moeten brengen. Ik kijk er naar uit.
Arjen van Ginkel
< terug naar alle berichten
