Als we binnen de lijntjes trainen blijft de sportschool dan open? Het zijn spannende tijden. Elke keer als de minister-president heeft gesproken weten we welke grenzen er gelden. Afgelopen weken was het vrij trainen, dat betekent dat je met inachtneming van de coronaregels zelf aan de slag kunt. ‘Trainen voor je eige.’
Op het wandbord staat een inspiratieschema, maar je mag zelf bepalen of je de buikspieroefeningen of het opdrukken overslaat of inkort. Dat is het verraderlijke van de vrijheid, je moet het zelf invullen, de structuur is weg. Bovendien ontbreekt de grote aanjager. De sensei die je, met zijn liefdevolle aanmoedigingen, naar de grenzen van je kunnen duwt. De trainer in je hoofd is vaak een stuk milder.
Zaterdagochtend blijkt dat het is afgelopen met het ‘trainen voor je eige.’ De sensei wrijft zich in de handen: ‘Bokszaktraining, kom maar op!’ Beginnen met ‘spreid sluit’. Drie rondjes van een minuut en dan vervolgen we met mountain climbers en burpees. Daarna mogen we gaan zitten, met de rug tegen de muur en zakken. Zakken tot onze benen negentig graden maken. ‘Actieve rust’, noemt hij dat. Drie keer een minuut zitten we daar in squat met de handjes in de nek tot de benen beginnen te trillen.
Als de warming up er eindelijk op zit gaan we naar de bokszak en zijn we toe aan het stapelen. Het gaat niet om hard of snel, horen we, maar om veel. We beginnen met de voorste hand, de jab. ‘Een minuut. Wat is nou een minuut?’ Na de jab volgt met rechts de cross en daarna een combinatie van links, rechts. Telkens beginnen we bij 1, dan 2, dan 3 om uiteindelijk te eindigen bij vijf. Maar heremetijd, iedere keer die jab, dat ga je voelen. En als je hoopt op stapelkorting dan krijg je een veel betekenende glimlach. We gaan toch niet grappig doen hé? Het vrije trainen is voorbij en eerlijk gezegd is mijn innerlijke sensei best blij met die hulp van buiten. En als de minister-president ons ook nog met rust mag laten kunnen we misschien terugkeren naar het oude normaal.
Arjen van Ginkel
< terug naar alle berichten