Als kinderen boven aan de strandafgang of als koeien, die de stal mogen verlaten voor de lenteweide, staan we voor de deur te wachten. Alleen, wij gaan naar binnen.

Het verlangen was er al tijden. Terug naar het sporten zonder onzichtbare risico’s. Niet meer buiten trainen met een gemeen koud windje of de ogen van het boodschappenvolk in je rug, maar binnen de bokszakken omarmen. En vooral bij het kickboksen wint het verlangen van de twijfel of je het nog wel beheerst.

De sensei die roept dat hij er ongelooflijk veel zin in heeft om het stelletje kadavers voor zijn neus in beweging te krijgen. Die, als wij ons in het zweet hebben geslagen op de bokszak, zegt: ‘Goed! Dat lijkt nergens op. En dat is ook maar goed, anders heb ik niets te doen’ en dan volgen de tips en trucs.

Langzaam maar zeker keren alle verloren schaapjes terug bij de kudde. Ik zie blije gezichten, we mogen weer. Het zweet en de uitputting zijn in wezen de zaken waar we naar verlangen. De nacht voor de training lig ik over oefeningen na te denken. Het moet niet gekker worden. Dat je op de grond ligt, de enkels van je maatje vasthoudt en de gestrekte benen naar boven brengt. Met een klein zwiepje stuurt je trainingspartner die twee steunpilaren terug naar de grond tot grote vreugde van je buikspieren. Hoe lang hebben we die oefening al niet gedaan?

‘Dames en heren zoek een partner. De een gaat liggen, honderd keer kort op, dan vijftig sit-ups, waarbij je de handen van je maatje aantikt en vervolgens vijftig keer je benen gestrekte boven de grond en omhoog brengen. Ga je gang! Vier rondjes en leg even een handdoek neer want ik wil mijn vloer graag schoonhouden.’  

Na anderhalve dag komt de onvermijdelijke spierpijn opzetten. Ook dat vertrouwde gevoel hebben we een tijd gemist. Net als de gevoelige plekken op je dijbeen als je bij het kickboksen een rake lowkick hebt mogen ontvangen. Het is weer bijna als vanouds, hard werken aan een gezond lichaam dat tegen een stootje kan. Ush

Arjen van Ginkel